Dorota Walecka

Mam na imię Dorota, mieszkam w niewielkiej miejscowości Bestwina, mam 46 lat. Jestem na żywieniu pozajelitowym od 8 lat.

Po wielu operacjach mój organizm opadł z sił, straciłam to, co najważniejsze w życiu – zdrowie. Pojawiła się iskierka nadziei, gdy dowiedziałam się o leczeniu pozajelitowym w domu. Żywienie poprawia nam jakość życia oraz dostarcza do organizmu niezbędnych składników odżywczych, jakich nie możemy uzyskać normalną drogą pokarmową.

Pierwsze lata mojego żywienia nie były łatwe, ponieważ byłam podłączona do odżywki przez 48 godzin, jeden dzień przerwy i znów to samo.
Gdy dostałam się pod opiekę Szpitala Wielospecjalistycznego im. Stanleya Dudricka, dużo w moim codziennym życiu się zmieniło. Worki żywieniowe lekarze dopasowali mi do mojego organizmu, nazywając je „odpowiednią dietą”. Biorę je codziennie, ale są to godziny nocne. Jest to bardo wygodne, ponieważ rano odłączam się i mogę w miarę funkcjonować. Najbardziej ubolewam nad tym, że nie mogę podjąć pracy zawodowej. Jest to zbyt duże obciążenie dla mojego organizmu. Natomiast żywienie pozajelitowe pozwala mi na wykonywanie wielu codziennych czynności oraz obowiązków domowych. Lubię prowadzić samochód i przejażdżki rowerowe, co pomaga mi zapomnieć na chwilę o mojej chorobie. Byłam już dwa razy na zjeździe „Apetyt na życie”, gdzie poznałam wielu wspaniałych oraz życzliwych ludzi o podobnym problemie zdrowotnym. Można „naładować baterie” na wzmaganie się z dalszą codziennością, a przede wszystkim porozmawiać i wymienić się doświadczeniami życiowymi. Jestem pewna, że ta osoba zrozumie, o czym ja mówię.

W tym naszym życiu jest ważna szczera i prawdziwa przyjaźń, a nie udawana. Prawdziwą miłością jest to, że nic jej nie może zniszczyć. Tak naprawdę nigdy nie pogodziłam się z moją chorobą, ale nauczyłam się z nią żyć.