Zawsze byłem optymistą i szczęśliwie w tej kwestii niewiele się zmieniło. Dziś jednak wiem, że mój „apetyt na życie” z pewnością nie byłby tak intensywny, gdyby nie przeżycia, jakich miałem okazję doświadczyć. Z chorobą Leśniowskiego - Crohn’a „przyjaźnię się” od 2002 a do grona nieszablonowych zjadaczy kalorii dołączyłem w 2008 roku i od tego czasu przebywam na żywieniu pozajelitowym.

Kocham życie w każdej jego postaci. Od 2001 roku częściej w chorobie (Crohna), niż w zdrowiu, ale zawsze z pozytywnym nastawieniem i pewnością, że jutro będzie lepiej.  Od 2015 roku Przywiązana do Stefana – worka z żywieniem pozajelitowym. Moja siła to wspaniała rodzina, cudowni przyjaciele oraz fantastyczni lekarze i pielęgniarki, którzy już nie raz ratowali mi życie -dosłownie i w przenośni. Mam ogromne szczęście do ludzi. To nie przypadek,  że znalazłam swoje miejsce w Apetycie, gdzie siła charakterów poszczególnych członków Stowarzyszenia spotyka się dobrocią ich serc i zaraźliwym entuzjazmem do tworzenia lepszego świata i dzielenia się tym, co najcenniejsze – apetytem na życie.

Do stowarzyszenia dołączyłam w 2012 roku ze względu na żywienie pozajelitowe córki. Emilka jest żywiona w ten sposób praktycznie od urodzenia - skręt jelit i ich usunięcie uniemożliwia jej odżywianie w tradycyjny sposób. Pomimo piętrzących się problemów Emilka zaraża entuzjazmem i nie traci "Apetytu na życie".